Soms lukt het!
september 2018

Soms zitten mensen niet goed in hun vel. Ze zitten niet bij de juiste werkgever, ze hebben niet de juiste vrienden of er spelen nog andere zaken een rol.  De psycholoog komt eraan te pas, soms medicatie en hopen, dat het voorbij gaat.
Bij katten (en honden) komt dat ook voor. Soms past een huishouden niet bij het karakter van het dier. Er is vaak geen exacte oorzaak voor te vinden, maar er is gewoon geen goede match. Bij honden geeft dat nog wel eens agressie, helaas. Katten laten hun 'stress' vaak blijken door overal te plassen. En voor niemand is een huis, dat naar kattepies stinkt een ideale woonomgeving ;-(

Medicatie en goede gesprekken zijn vaak niet afdoende om een dier weer happy te laten worden. Maar heel soms lukt het ons om een ander huisje te zoeken en te vinden. Helaas gaat dat niet altijd om, maar Pjoes heeft na 6 weken in de praktijk te mogen wonen een nieuwe bazin gevonden. En wat voor eentje! 

Hieronder het mooie verslag wat haar nieuwe baasje over haar maakte. Heel veel dank, dat jullie zo vol liefde Pjoes deze kans hebben gegeven!

Lyra en haar stille darmen
april 2018

Het baasje van Lyra belde mij. Ze was bij een vriendin in de buurt van Langelille en dacht dat ze misschien eens een andere dierenarts naar Lyra moest laten kijken. Lyra was al een aantal dagen aan het modderen met haar darmen en ondanks onderzoeken en medicatie schoot het helaas niet op.
Nou wilde het toeval, dat ik die onderzoeken in dienst van een andere praktijk zelf had gedaan, dus het hele (ingewikkelde) verhaal van Lyra was mij bekend, inclusief de röntgenfoto's en de echo-beelden. Toch wilde mevrouw graag dat ik nogmaals naar Lyra keek.

Raar om te merken, maar Lyra voelde voor mij in de praktijk als een 'nieuwe' patient. Door wat ik al wist, kon ik natuurlijk wel een aantal dingen wegstrepen. En wist ik dat nóg meer medicatie haar niet ging helpen.
Op de röntgenfoto's en de echo was duidelijk te zien, dat een heel stuk darmen vol met ontlasting zat, wat zich niet leek te verplaatsen. De volgende logische stap leek te zijn, om Lyra te opereren. In overleg met de eigenaar hebben we de operatie ingepland en voorbereid.

Darmen zijn ingewikkelde lange organen. Je hebt ze nodig en zolang ze het doen, heb je er geen last van. Als ze te snel werken en diarree veroorzaken, is dat onhandig. Maar als ze niet werken en een verstopping veroorzaken is dat minstens zo onhandig!

De operatie verliep voorspoedig. Samen met Matty hebben we de inhoud van de hele buikholte uitgebreid bekeken. Er bleek op de overgang van de dunne naar de dikke darmen een verstopping te zitten. Ook de blinde darm deed daaraan mee. Kortom: ik keek op een dikke rookworst gevuld met poep, zonder dat er nog enige vorm of beweging inzat. Soms wordt dat veroorzaakt, doordat verkeerde darmbacterien de overhand krijgen, soms wordt het 'zomaar' veroorzaakt. Ik heb alle ontlasting eruit gehaald, alles weer netjes teruggelegd en met medicatie geprobeerd de stilliggende darmen weer op gang te krijgen.

Lyra bleef gelukkig vrolijk, maar helaas... de darmen vonden het in stilliggende toestand kennelijk wel prima....

Na een week, was er nog geen ontlasting (ondanks dat ze goed at....) en dus hebben we weer moeten opereren. Op advies van een specialist uit Utrecht, hebben we het vervelende stuk darm (320 gram) verwijderd. Een zware operatie. Technisch wel ingewikkeld, maar de grootste zorg, ook nu, bestaat uit het opgang komen van de darmen na de operatie.

Het baasje van Lyra is een super verpleegster! Als ik ooit ziek word, denk ik erover om haar in te huren! Alle aandacht, alle liefde, alle medicatie, alle zorg, die je je maar kan wensen als patiënt. 2 Weken lang werd ik verblijd met foto's van elk klein flutsje ontlasting, wat zich zo zou kunnen laten noemen. 

Inmiddels zijn we al weer een paar weken verder. De ontlasting is nog steeds van wisselende kwaliteit. Maar zowel het baasje als Lyra zijn blij en elke drol wordt positief begroet!

Het was een intensief traject. Met veel onzekerheden, maar gelukkig veel overleg en wederzijds begrip. Helaas is het niet altijd zo, maar in dit geval is het superfijn, dat deze samenwerking van baas-patient en dierenarts-assistente met zo'n goed resultaat kan worden afgesloten.

Dank jullie wel!

Het leven van Babs

Vrijdag 25 augustus

Gelukkig mag ik weer een verhaaltje maken. Er is zoveel gebeurd de afgelopen weken, ik weet niet eens waar ik moet beginnen. 
Mijn broertjes zijn verhuisd. Ze hebben het gelukkig heel erg naar hun zin. En af en toe sturen ze een foto, zoals Baco, die met een flesje Bacardi Cola op de foto ging. Mooi stel, hoor! En wat te denken van die stoere foto met de bal!
Ik knaag veel liever op het hoekje van de bank. Maar dat mag geloof ik echt niet. Elke keer als ik een goed rustig moment uit kies om daar eens goed mij tanden in te zetten, gaat de baas tekeer....

Wat supergaaf is, is dat ik nu alle prikken heb gehad! Voorlopig geen geprik meer in mijn vel. En bovendien schijn ik nu beschermd te zijn tegen allerlei enge ziektes, zodat ik met andere honden mag spelen enzo. Mijn tantes zijn ook best lief hoor, maar ik vind het steeds leuker om de wereld in te gaan, dus als het even kan....

Voorlopig zal ik niks meer laten horen. Wie weet doen we weer een up date als ik een jaar ben. Het blijft leuk om even te kletsen over wat ik mee maak. En het blijft leuk om op de foto te gaan.
Dank jullie wel allemaal voor alle aandacht!

Dinsdag 26 juli

Haha wat een idee... we moesten op de weegschaal om te kijken of we goed groeien! Ik lach me rot, moet je kijken hoe we eruit zien! Echt dikzakjes met veel plooien zijn we..... pfoeh of we wel goed eten.... Dat is het enige wat we graag doen. Hoewel.... ook spelen is natuurlijk leuk. Gelukkig leek iedereen tevreden over ons gewicht. Zelfs de kleine Brutus was hard gegroeid.
Wel wat gek, ik mis één van de broertje een beetje. Volgens mij hadden we er namelijk nog eentje. Nee, hij is gelukkig niet dood, maar gewoon verhuisd. Ach ja, we kunnen ook niet eeuwig bij elkaar blijven. Hij zal wel een goed andere eet-adresje hebben gevonden.

We zijn heel veel buiten. Inmiddels heb ik ontdekt, dat die stenen honden er voor de sier staan, maar dat die grote zwarte tante heerlijk is om tegenaan te zitten. En er is nog een kleine hond waar we mee kunnen ravotten. Heerlijk zo met z'n allen! Als al die druppels naar beneden komen, rennen we graag naar binnen, want dat is echt niet fijn op je vel. Jullie mensen hebben dan een soort tweede vel wat je aan kan trekken, maar dat hebben wij niet.

We hebben ook weer een prik gekregen. Geen idee waar dat allemaal voor nodig is. Wel gezellig met z'n allen op stap in de bench! De dierenarts is leuk. We krijgen koekjes, ze praten lief tegen ons, ze masseren onze buikjes en .... oké..... toegegeven.... ze prikken ook ineens een naald in ons lijf.. Doet geen zeer, maar toch, van mij had het niet gehoeven.

Ik snap wel dat als je groter wordt, dat je dan geen melk meer nodig hebt, maar ik wil toch even kwijt, dat dat jammer is. Zo gezellig met z'n allen bij mama drinken, lekker tegen elkaar aan smakgeluiden maken, was wel een klein feestje. Nu krijgen we een schaal met harde dingen erin. We doen altijd wedstrijdje wie ze het eerste op heeft. Ik kan goed snel-eten, maar mijn broertje Bully wint het nog steeds. Hij is dan ook de grootste en de dikste!

Ik zal pas over een paar weken weer wat vertellen. We gaan nu gewoon verder met eten spelen en groeien. Ik hou jullie op de hoogte met af en toe iets, van wat ik meemaak. Ik vond het hartstikke leuk om tegen jullie aan te mogen kletsen!
Tot de volgende keer!

Zondag 16 juli

Wat een heerlijk leventje hebben we toch met z'n 5-en! We hoeven niks. Beetje rondhobbelen, beetje eten, lekker naar buiten en spelen. Wat echt heel leuk is, is onze tante. Ja, we hebben een hele mooie grote zwarte tante, tante Sonja. Ze is zo heerlijk rustig en pluizig om tegenaan te liggen. Daar word ik heel blij van. 

We hebben veel lol om alles. We vinden het ook heel fijn om in elkaar te bijten. We noemen het spelen, maar de anderen hebben zulke scherpe tandjes, volgens mij heet het geen spelen, als het pijn doet, toch?! Nou ja, ik bijt gewoon terug...

Boris moest ook weer even voor een check naar de dierenarts. Gelukkig viel alles erg mee. Ik denk dat hij het wel wat raar vond, zo in z'n eentje. Alhoewel.... hij kreeg alle aandacht van de baasjes én de dierenarts voor zichzelf! Ik was wel heel blij, toen ze weer terug waren.

Ik heb de baasjes horen vertellen, dat ik mag blijven! Ik snap wel dat we niet allemaal kunnen blijven, maar ik vind dit wel heel erg leuk!
En ook Bo komt vaak nog langs, want die gaat naar de dochter van mijn baasjes. Gezellig hoor.

We moeten binnenkort nog 1 keer een prikje gaan halen bij de dierenarts. Het is wel goed dat we inge-ent worden, want de afweerstoffen, die we van onze moeder mee hebben gekregen, nemen langzaam steeds verder af. Als ik het goed begrepen heb, is dat iets met ons eigen systeem, dat wakker geschud moet worden door de enting en ons dan tegen ziek-worden kan beschermen.

Aan regen kan ik nog niet zo wennen, die natte druppels. Ze komen zomaar naar beneden vallen..... Jakkie. Volgens de televisie wordt het de komende week gelukkig weer lekker warm. De zon is echt heerlijk, lekker op je rug, pootjes wijd, buik omhoog en genieten maar!

Zondag 9 juli

Jaaaa we zijn buiten geweest! Wat is dat raar aan m'n pootjes, zeg.... Maar wat ruikt het lekker! Die tegels voelen een beetje koud aan mijn zoolkussentjes, maar er zijn heel veel verschillende geurtjes. Echt interessant! Gelukkig zijn we samen, met mama voorop, want ik denk niet dat ik dit alleen had gedurfd. En er stonden ook al 2 honden, maar die bewogen helemaal niet. Best gek!
Het was echt een bijzondere week. Eerst waren we maandag bij de dierenarts, waar we een prikje kregen. Het is wel een beetje vaag, hoor. Ze zeggen dat het goed voor je is en dat je door dat prikje niet ziek wordt, maar ik weet het niet hoor. 

Gefriemel aan je lijf, een raar ding, waarmee ze zeggen dat ze je hart kunnen horen en dan zo'n soort prik als van een mug. Maar mooi dat ik het wel door had, wat er gebeurde.... pffft goed voor je....

We hadden ook last van wat zachte ontlasting. Kwam vast omdat we de brokjes zo lekker vinden. Voor de zekerheid hebben ze even door een ding gekeken, waarmee je alles in het heel groot ziet. De baas vond het super interessant!   

Ach ja, ik denk dat we inmiddels echt wel groot aan het worden zijn. We eten veel, staan al aardig stevig op onze 4 pootjes en groeien echt ons eerste holletje uit. Vandaar ook dat we naar buiten mochten, denk ik. Het was echt mooi weer, lekker zonnig! Ik heb geen idee wat regen is, maar het zal wel niet heel erg oké zijn, want als het zou gaan regenen, moesten we binnen blijven.

Ik ben benieuwd wat we deze week gaan doen. We eten een heleboel, slapen veel en groeien gewoon door. En je maakt mij niet wijs, dat we allemaal hier kunnen blijven wonen. Dat past nooit, als we zo groot worden als mama! Af en toe komen er wel mensen langs. Die zitten dan heerlijk met ons te knuffelen en over ons te praten. Geen idee, wat ze verder denken en beslissen. Ik vind het allang best, al die aandacht!

Zondag 2 juli

Joepie!!! Het is al weer 6 weken geleden, dat we met de keizersnee geboren werden! Geen taart en geen feestje, maar het voelt wel al heel groot!
Helaas hebben jullie een week het verslag over mijn leventje moeten missen, maar tja, soms gaan andere dingen voor. We zijn inmiddels met z'n allen zo gegroeid, dat we een nieuw groter huis hebben gekregen. Dat is best wel eng, ik bleef eerst maar een beetje bij de anderen, dat voelde wel oké. Maar nu is het hartstikke leuk! Kunnen we nog meer rondrennen en donderjagen. 

Ook mogen we af en toe even buiten ons eigen 'hol' rond kijken. Langs de bank lopen en verstoppertje spelen. Er is zoveel te ontdekken! En als we moe zijn, gaan we met z'n allen gewoon even knock out. Rust in de tent. Ruimte genoeg om lekker met gestrekte pootjes te dromen, dat ik de stoerste ben....

Ik moet nog wel even kwijt, dat ik me erover verbaas, hoe jullie dat nou eigenlijk doen: op 2 poten lopen. Hoe is het mogelijk, dat jullie niet omkiepen?! Ik zou acuut mijn evenwicht verliezen, maar ja, mijn om-kantelpunt zit waarschijnlijk een beetje anders dan bij jullie.

Vorige week was trouwens best heftig. Kwam er zomaar iemand langs, die we nog nooit gezien hadden. Koffertje onder de arm, zag er belangrijk uit. Ik had niet zo heel goed door, wat er precies moest gebeuren, maar 1 ding weet ik wel: een grote dikke naald in onder m'n vel! Daarna even checken met een apparaatje wat piep zei. Vervolgens zeggen ze dat ze nu altijd weten wie ik ben. Alsof ik dat nog niet wist.....
En ze deden ook nog iets, waarmee ze kunnen zien dat mijn papa en mama ook echt mijn papa en mama zijn. Iets met DNA. Nou ja, allemaal technische verhalen.

Wij spelen er gewoon graag op los. Dat afgewisseld met eten en slapen, is echt het allerleukste, wat ik kan bedenken! Komende week gaan we voor het eerst op bezoek. Er is al een tijdje sprake van. We gaan op bezoek bij de dierenarts. Daar ben ik ook geboren, maar dat weet ik niet meer zo goed. De dierenarts zal ook wel in ons prikken, want dokters prikken altijd. Als ze maar ook koekjes hebben, dan vind ik alles best! Volgende week zullen jullie het wel kunnen lezen. Dan komt er vast weer een verhaaltje.

Maandag 19 juni

Het wordt echt steeds leuker..... zodra we wakker zijn piesen en poepen we zo snel mogelijk alle kranten, waar we op liggen, vol. Vervolgens gaan we er doorheen lopen en wordt het één vieze bende. Zo zijn we in korte tijd in staat om ons 'huis' in een zwijnenstal te veranderen. Maar elke keer krijgen we toch weer nieuwe kranten, dat is wel grappig.

Wat ook leuk is, is om er hele kleine stukjes van te maken. Dat lukt goed, door er met je tanden aan te trekken, maar ook lekker krabben met je poten helpt om het papier te verscheuren.

Eten is echt een centraal momentje. Dat doen we met z'n allen tegelijk. We hebben allemaal onze eigen naam, maar als er 'Puppieieieies' geroepen wordt, weten we dat het feest is: aanvallen! We drinken steeds minder melk, maar krijgen nu van die brokjes. Best lekker. Maar ik moet niet te snel eten. Soms zijn ze wel geweekt, maar soms ook droog en ik moet me niet verslikken.

Over onze eigen namen gesproken: Bully kennen jullie al, maar er is ook nog een Brutus, een Bo en een Boris. En zelf ben ik natuurlijk Babs. Naar m'n naam luisteren is nog best ingewikkeld, dus doen we gewoon alles met z'n allen.

Zondag 11 juni

Hahaha, stilzitten voor de foto, zodat ik er goed op sta.... echt niet! Daar hebben we geen van allen geduld voor. Als we wakker zijn, dan willen we bewegen. En als we niet wakker zijn, dan willen we na het drinken in de meest relaxte stand op ons rug liggen uitbuiken....
Mijn moeder Angel krijgt steeds een beetje meer genoeg van ons. We zijn wel lief hoor, maar ik denk dat onze doorbrekende tandjes misschien wel wat zeer doen. We kunnen misschien al wel geweekte brokjes proberen te eten. Ik heb het baasje daar al over horen praten.
En als mama uit de werpkist springt, heb ik al eens geprobeerd of ik er niet ook uit kan klimmen. Ik wel wel eens weten waar ze heen gaat ;-)

Wat we wel ook vast binnenkort zullen krijgen is van dat vieze ontwormspul. Toegegeven... kriebelende mee-etende wormen in je buik is ook niks waard, maar toch. Dat ze dat nou niet lekker naar leverworst kunnen laten smaken ofzo. De baasjes hebben het ook al over onze eerste prikjes gehad, maar gelukkig duurt dat nog een week of 3.

Ik wil ook nog wel even kwijt, dat mijn grote Bully broertje bijna net zo zwaar is als een pak suiker. Hij is een echte Bully! Wat een stoere grote broer, heb ik.
Ach ja, groot worden heeft zo voor en nadelen. Maar voorlopig vind ik het nog hartstikke leuk, dat ik steeds meer kan!

Maandag 5 juni 2017

Het is echt supergrappig hier! We hebben namelijk onze ogen open. En ik ben helemaal verbaasd... je wilt niet weten hoe lelijk mijn broertjes en zusjes zijn! Wat te denken van die dikke Bully! Die weegt dan ook al 620 gram, terwijl ik met mijn 506 gram al meer dan een pakje boter weeg....
En dan die ene met die vlekken op z'n ogen. Het lijkt net alsof hij 2 'blauwe' ogen heeft. Trouwens.... we hebben allemaal nog blauwe ogen. Die kleuren pas over een paar weken. Net als bij mensen puppy's.
Voor nu gaan we gewoon door met vechten om een tepel. Lekker over elkaar heen rollen voor het beste plekje. Wel handig, dat ik nu kan zien wat ik doe. Dan zit ik ook niet meer voor niks ergens op te zuigen, waar helemaal geen melk uit blijkt te komen.
En mamma is de allerliefste! Ze is altijd bereid om ons eten te geven en gaat er zo voor liggen, dat we er allemaal bij kunnen. Echt: iedereen die niet zo'n mamma heeft, heeft gewoon pech!
Tot slot wil ik nog heel even zeggen, dat onze baasjes ook super tof zijn. Die staan nog elke nacht op, om even te kijken of we wel voldoende drinken. Ze zorgen ervoor dat we zelfs 's nachts nog wat kunnen bijtanken. Als je nou nog niet snapt, hoe ik in 2 weken 115 gram gegroeid ben.....

Zondag 28 mei 2017
Mijn zusje wilde niet geboren worden ofzo.... ik weet het niet precies, maar ze zorgde er in ieder geval voor, dat we met spoed naar de dierenarts moesten. Later bleek het midden in de nacht te zijn, maar wist ik veel, want waar ik zat, was het toch donker.....

Het was best vol in de buik van mijn moeder, Angel, de Engelse bulldog. Vandaar dat we ons niet allemaal even goed konden ontwikkelen. Maar nadat de buik van mijn moeder weer netjes dichtgenaaid was, bleken we met zijn 5-en de strijd om de beste tepel aan te moeten gaan.... Ahhhh!!! Maar dat is prima gelukt, zelfs mijn kleine broertje heeft genoeg gekregen. Best fijn, anders hadden mijn baasjes dag en nacht met een flesje in de weer gemoeten.
Inmiddels ben ik een week oud. Ik ben nog zo blind als een mol, maar ik hoef gelukkig ook nergens heen. Ik moet zorgen dat ik op tijd drink, maar verder wordt alles voor me geregeld. Prima leventje zo! Eten slapen eten slapen, etc.
Nou, dit was mijn kennismakingsverhaaltje, volgende week meer! Wie weet heb ik dan mijn oogjes open!

Een tweede kans 

Als je hond dood gaat, heeft dat vaak een enorm effect op je hele leven en je hele gezin. Of het nou plotseling is of na een ziekbed, er blijft een lege plek over. Voor iedereen is dat anders. En soms komt er daarmee ruimte voor een ander dier. En ook soms is dat een dier die een tweede kans verdiend, omdat de plek waar hij zat niet paste.

Bailey kreeg zo’n tweede kans. De eerste keer dat zij op de praktijk kwam, moest ze niks van ons weten. Ondanks dat het een grote Berner Senner was, kroop ze als een klein kind achter de benen van de eigenaar, klaar om duidelijk te maken, dat dit dierenartsen-bezoek niet háár bedoeling was voor vandaag. Het was gelukkig alleen een kennismaking, zodat ze rustig los rond kon lopen om alles in zich op te nemen. Ze heeft nauwelijks bewogen, maar het leek, alsof haar reukorgaan overuren maakte.
Gelukkig vind ze wat steun bij Donze, die hier wel vaker komt en voor de koekjes gaat. We beslissen om haar toch haar entingen meteen te geven en met geduld en rust gaat alles wonderwel.

Bailey geniet van haar nieuwe omgeving en je ziet haar elke keer zekerder binnenkomen. Ze wordt veel uitgelaten, kan haar energie lekker in het bos kwijt en ontwikkelt zich tot een schitterende huishond, waarmee zelfs de dochter van 2,5 prima (onder begeleiding) kan knuffelen. De eigenaar is zich gelukkig bewust van de gevaren die tussen hond en kind kunnen ontstaan als er verder niemand bij is.

Bailey kwam twee maanden geleden ineens behoorlijk kreupel aan een achterpoot de praktijk binnen. Ze was waarschijnlijk over een paaltje gesprongen. Het verhaal leek een klassieke beschrijving van een gescheurde kruisband, wat helaas bij (grote) honden nog wel eens voor komt. Toch maar eerst kijken of rust en pijnstiller-ontstekingsremmer verbetering willen geven. Niet dus. Bij Bailey trad er geen enkele verandering op. Röntgenfoto’s lieten geen bijzonderheden zien, zoals artrose of een breuk. Daarmee wordt de kans op een gescheurde kruisband alleen maar groter.

In overleg besluiten we haar door te sturen naar Jacob Deinum. Hij werkt als orthopeed voor dieren in het Verwijscentrum voor Gezelschapsdieren de Tweede Lijn. Dit soort ingewikkelde gewrichtsproblemen vereisen specialistische kennis. Wij kunnen veel in onze praktijk, maar als je rum 40 kg hond weer op 4 poten wil kunnen laten rennen, is een ‘echte’ orthopeed de beste optie.
Gelukkig kon Bailey snel terecht. En is ze inmiddels aan het revalideren, wat wel zo’n 3 maanden in beslag zal gaan nemen.

De hoge kosten van de onderzoeken en de operatie kon de eigenaar in dit geval zelf betalen, maar het is goed om je als grote-honden-eigenaar te realiseren dat gewoon ‘gekdoen’ kan resulteren in een gescheurde kruisband met een operatie van een paar duizend euro. Dus het kijken naar een geschikte Dierenverzekering kan best een uitkomst zijn, om dit soort onverwachte uitgaven af te dekken.

Bailey heeft echt mazzel, dat ze een tweede kans heeft gekregen. En die kans is bij baasjes die gelukkig de keuze hebben kunnen maken om haar te laten opereren, ondanks het prijskaartje. Bovendien kunnen ze haar de tijd geven om rustig weer te leren vertrouwen op haar geopereerde knie. Fijn dat er zulke bazen bestaan! 

Een aangeschoten kat op een vrijdagavond in september 2016

De praktijk-telefoon gaat: “We hebben net onze kat, Puck, gevonden. Hij is verlamd en de buurman denkt dat hij een klap van een paard heeft gekregen. Kunnen we alsjeblieft komen?!”
Gelukkig een niet alledaags telefoontje op vrijdagavond, maar natuurlijk kunnen Puck en haar baasjes meteen naar de praktijk komen.

Inderdaad is Puck helaas aan beide achterpoten en staart verlamd, terwijl de voorkant van haar lijf een beetje gefrustreerd, maar attent om zich heen kijkt. Er is geen grote schade aan de buitenkant zichtbaar, wat een klap van een paard onwaarschijnlijk maakt. Maar dat hele kleine gaatje in haar rug, doet bij mij de alarmbellen rinkelen. Hier zou best wel eens sprake kunnen zijn van een ‘aangeschoten kat’. Soms gaat een kogeltje dwars door een kat heen, zonder vitale delen te raken, maar het lijkt erop, dat Puck minder geluk heeft gehad.

Het onderzoeks- en behandelplan wordt besproken: röntgenfoto’s maken, overleg met de eigenaar en met de orthopeed Jacob Deinum en kijken wat we kunnen doen…
De röntgenfoto’s geven inderdaad het slechtst denkbare beeld: er zit een kogeltje precies in één van de lende-wervels. Het heeft zich in de wervel geboord en duwt daar op het ruggemerg. Het verklaart  de uitvalsverschijnselen. Nu is het zaak om zorgvuldig te gaan handelen. De orthopeed geeft aan dat het kogeltje zo snel mogelijk chirurgisch verwijderd moet worden, wil Puck kans maken ooit weer te kunnen gaan lopen. Gelukkig wil de eigenaar van Puck graag dat we haar een kans geven.

We zetten alles in het werk. Puck gaat onder narcose, de gasanaesthesie wordt aangesloten en ze wordt voorbereid op de operatie. Samen met de assistent maken we alles klaar en bereiden we ons voor op een avond opereren. Het valt niet mee. Het lijkt misschien simpel, om de weg van de kogel te volgen, maar inmiddels zitten er al weer spieren overheen en laat de kogel zich niet zien. Doordat de kogel in een wervel zit, is hij ook niet voelbaar. Met veel geduld en voorzichtigheid wordt de kapotte wervel gelokaliseerd. Voor de zekerheid worden er tijdens de operatie nog controle foto’s gemaakt. En na heel voorzichtig de ruimte iets groter gemaakt te hebben, kan de kogel uit de wervel, via dezelfde weg, als dat hij is gekomen.

Dit deel van de behandeling is na een intensieve operatie geslaagd. Puck moet nu zelf aan de gang. Die eerste nacht na de operatie is spannend en wordt Puck non stop gemonitord. Gelukkig slaat ze zich er goed doorheen en mag ze de volgende dag naar huis. De opdracht voor de eigenaar is minimaal 6 weken benchrust, voorzichtige verzorging van de verlamde achterpoten en staart en medicatie. Puck zal niet zindelijk zijn en dus urine en ontlasting laten lopen en met haar verlamde achterpoten zal ze (aanvankelijk?!) hulpeloos en extreem zielig zijn. De tijd zal ons leren wat verstandig is.

We zijn inmiddels bijna 6 weken verder. Puck redt zich aardig, maar het is een enorme opgave. Vooral voor de eigenaar is het ongelofelijk intensief. Onder andere moet de achterkant van Puck schoon worden gehouden, want die is continu vies en de huid gaat daardoor makkelijk stuk. Bovendien is het echt moeilijk om zo’n lieve kat in een bench te zien zitten, zonder dat ze haar achterpoten goed kan gebruiken. Er zit absoluut vooruitgang in de mogelijkheden en bewegingen van Puck. Maar we hebben ook al een paar keer met elkaar overlegd of we wel goed bezig zijn. Het blijft een dilemma om te beslissen over leven en dood. Heeft Puck nog wel een goed kat-waardig leven? Is de verlamming tijdelijk? Waar gaat dit heen?

We hebben nu samen besloten om met behulp van fysiotherapie te kijken of we Puck weer voldoende op de been kunnen krijgen om een leefbaar leven te krijgen. Hoe moeilijk het ook is, na alle intensieve zorg van de afgelopen weken, maar als de fysio niet voldoende vooruitgang geeft, zijn we bang dat we de strijd op moeten geven.

Een strijd die begonnen is, omdat iemand het leuk vond om op een kat te schieten. Zomaar voor de lol. Puck is van achter geraakt. Waarschijnlijk toen ze wegrende. Het is jammer dat er geen handtekening op de kogel staat, want dan hadden we die persoon face to face kunnen vertellen wat voor leed hij/zij heeft veroorzaakt.
Laten we hopen dat het Puck gaat lukken om verder te herstellen en laten we hopen dat er nooit meer een kat is, met zoveel pech…. 

Lieve gezellige ratjes

Bij een rat denken de meesten van ons aan zo'n vies beestje op een vuilnisbelt met zo'n nare staart. Maar daarmee doe je een groot aantal ratten te kort. Er zijn heel veel, hele lieve, tamme ratten. Je kan ze wat dingetjes leren en ze krijgen al snel hun eigen gewoontes. Er zijn veel mensen, die er plezier aan beleven, om ze te houden. Zo ook Annet en Sjoukje. Zij vangen ratten op. Als ratten op internet te koop worden aangeboden als slangenvoer, is de kans groot dat ze in een schitterend verblijf bij Annet of Sjoukje terecht komen. En ze mogen daar echt alles. Mee eten met de yoghurt, lekker slapen op de bank en lekker met z'n allen klieren. Het is echt ongelofelijk hoe goed ze verzorgd worden en ook op medische zorg en kosten wordt niet beknibbeld.
Helaas staan ratten erom bekend, dat ze makkelijk bulten krijgen. Waar menig ratte-eigenaar ze niet zou laten opereren, gaan de 'dames en heren' van Annet en Sjoukje gewoon onder het mes, als het nodig is. Met gasnarcose is het vaak een kort durende ingreep, waar ze minimaal last van hebben.  
En wat te denken van een rat met suikerziekte, die 2x daags verdunde insuline ingespoten krijgt?! Of Granny, die een raar velletje kreeg op haar oude dag met veel kriebel, waarvoor een 'jasje' bedacht werd, zodat ze zichzelf niet kon beschadigen?! Aan aandacht en verzorging hebben deze lieve gezellige ratjes geen gebrek.
Hopelijk kijkt U na het lezen van dit verhaaltje, voortaan met andere ogen naar ratten. Ze zijn minder 'eng' dan ze lijken en zeker intelligenter dan menigeen denkt!

Hieronder een paar foto's van het plezier dat de raten met z'n allen kunnen hebben.

Bonsai 

Bonsai werd bij ons op de praktijk gebracht, omdat ze niet wilde groeien, nieste en diarree had. 

Haar eigenaar had niet heel veel geld en zag een uitgebreide behandeling niet zitten. Bonsai zelf leek nog niet klaar te zijn  met dit aardse leven en dus besloten wij haar een kans te geven. Allereerst hebben we wormen, oormijt en vlooien behandeld. Ze was inderdaad veel te klein voor haar leeftijd, maar als al deze beestjes mee-eten, kan je ook niet groeien.Haar ademhaling was niet helemaal goed en ook slikte ze opvallend vaak lucht in. Röntgenfoto's brachten echter niks bijzonders aan het licht, alleen wel heel veel lucht in de maag en de darmen.Bonsai bleef klein, wilde niet groeien, moest vaak overgeven en was bij tijd en wijlen best benauwd. Maar ondertussen was ze vrolijk, speelde met de andere katten en lag graag bij de honden op de bank te slapen. Nieuwe röntgenfoto's gaven geen duidelijkheid. Overleg met andere dierenartsen gaf aanvankelijk allerlei hele ingewikkelde aandoeningen. Gelukkig sprak ik toevallig een collega, Pedro Afonso van Dierenkliniek Centro in Heemskerk, die het eenvoudiger benaderde: keelinspectie onder narcose. Het zachte gehemelte lijkt wel wat lang, maar het echte probleem bleek te schuilen in 2 poliepen in de neus-keelholte! 2 grote rode gesteelde gezwelletjes hebben weken lang het slikken lastig gemaakt en de keel geprikkeld, waardoor ze waarschijnlijk zo vaak moest overgeven.Sinds een paar dagen is Bonsai van deze poliepen verlost en is ze al bijna 2 ons aangekomen. Ze jat alles wat los en vast zit, is duidelijk een stuk happy-er en ademt ook weer rustig.

16 november 2015

Up date 25 november 2015:

De nieuwe eigenaren van Bonsai melden dat ze hard groeit, al 1500 gram weegt, speelt en ondeugend is. Beter kunnen we het ons niet wensen!